1. İnsanlardan duyduğumuz korku ve soyutlanmadan duyduğumuz dehşetle yüzleşir ve bunları çözümleriz, gücümüz ve pozisyonumuzla diğerlerinin gözünü korkutmaya bir son veririz.
2. İçimizdeki korkmuş ve incinmiş çocuğu korumak için inşa ettiğimiz sığınağın bir hapishaneye dönüştüğünü farkına varır ve soyutlanmanın dışına çıkma riskini almak üzere istekli hale geliriz.
3. Yenilenmiş öz değer ve öz saygı duygumuz sayesinde, küçümseme, gülünç bulma ve öfke aracılığıyla diğerlerinin gözlerini korkutarak kendimizi korumanın artık gerekli olmadığının farkına varırız.
4. İçimizdeki, terk ettiğimiz ve reddettiğimiz, soyutlanmış ve incinmiş çocuğu kabul eder ve rahatlatır, böylece bağlanma ve terkedilme korkularımızı dışa vurma ihtiyacını sonlandırırız.
5. Bütün ve tamamlanmış olmamız sayesinde, soyutlanmış ve yalnız hissetmekten kaçınmak için, artık diğerlerini manipülasyon ve güç kullanarak kontrol etmeye ve korkuyla kendimize bağlamaya çalışmayız.
6. Derinlemesine yaptığımız envanterimizle gerçek kimliğimizin becerikli ve değerli kişiler olduğunu keşfederiz. Eksikliklerimizin giderilmesini isteyerek aşağılık ve büyüklük komplekslerinin yüklerinden özgürleşiriz.
7. Diğerlerini kendilerini ortaya koyma girişimlerinde destekler ve cesaretlendiririz.
8. Çocukluk korkularımızın üzerindeki örtüyü kaldırır, kabullenir ve ifade ederiz, duygusal sarhoşluktan geri çekiliriz.
9. “Drama üçgeninde” hapsolmuş ve umutsuzca delilikten kurtulmak için çırpınan herhangi biri için şefkat duyarız.
10. Çocukluğumuzda travmaya uğradığımızı ve hissetme yetimizi kaybettiğimizi kabul ederiz. On İki Basamağı bir iyileşme programı olarak kullanarak, hissetme ve hatırlama yetilerimizi yeniden kazanır, kendisiyle bütünleşmiş mutlu, neşeli ve özgür insanlara dönüşürüz.
11. Çocuk halimizle ailemizi “kurtarmak” için güçsüz olduğumuzu kabul ederek kendimize olan nefretimizi bırakabilir ve yeterli olamadığımız için kendimizi ve diğerlerini cezalandırmayı sonlandırabiliriz.
12. İçimizdeki çocuğu kabullenerek ve onunla yeniden birleşerek, yakınlığı yutulma ya da görünmez hale getirilme korkusu nedeniyle artık bir tehdit olarak görmeyiz.
13. Aile işlevsizliğinin gerçekliğini kabullenerek artık hiçbir şey yanlış olmamış gibi davranmak ihtiyacını hissetmeyiz veya hala bilinçsizce çocuklukta gördüğümüz zarar ve incinmeye tepki vermekte olduğumuzu inkâr etmeyi sürdürmeyiz.
14. İnkar etmeyi sonlandırır ve gerçekliği bozup ondan kaçınmak için travma sonrası geliştirdiğimiz madde, insan, yer ya da başka şeylere olan bağımlılıklarımız hakkında bir şeyler yaparız.