1. Soyutlanmanın dışına çıkarız ve gerçekçi olmayan bir şekilde diğer insanlardan, hatta otorite figürlerinden bile korkmayız.

2. Bize kim olduğumuzu söylemeleri için diğerlerine bağımlı değiliz.

3. Öfkeli insanlardan otomatik bir şekilde korkmayız ve kişisel eleştiriyi artık bir tehdit olarak algılamayız.

4. Terk edilmişlik duygusunu yeniden yaratmak için dürtüsel bir ihtiyacımız yoktur.

5. Hayatı kurban bakış açısıyla yaşamayı bırakırız ve önemli ilişkilerimizde bu zaafın çekimine kapılmayız.

6. Kendi eksikliklerimize bakmaktan kaçınmanın bir yolu olarak diğerlerine imkan sağlamayı kullanmayız.

7. Kendimizi savunduğumuzda suçluluk duymayız.

8. Duygusal sarhoşluktan kaçınırız ve sürekli mutsuz olduğumuz ilişkiler yerine düzeltilebilir ilişkileri seçeriz.

9. Sevgi ile acımayı birbirinden ayırt edebiliriz ve “acıdığımız” insanları “kurtarmanın” bir sevgi göstergesi olduğunu düşünmeyiz.

10. Travmatik çocukluğumuza karşı gösterdiğimiz inkarın dışına çıkar, duygularımızı hissetme ve ifade etme yetisini yeniden kazanırız.

11. Kendimizi insafsızca suçlayıp yargılamaya son verir ve öz değer duygusunu keşfederiz.

12. Bağımsızlıkta büyür ve terkedilme duygusundan artık dehşete düşmeyiz. Duygusal olarak bizim için orada olmayan insanlara bağımlı ilişkilerimiz değil, sağlıklı insanlarla birbirine dayanan ilişkilerimiz vardır.

13. Alkolizm ve eş bağımlılığın içselleştirmiş olduğumuz karakteristik özelliklerini saptar, kabullenir ve ortadan kaldırırız.

14. Tepkisel değil etkiseliz.

 

​